Twarde kanty ma rzeczywistość,
kwaśną wodę i wyschnięty chleb.
Puste myśli od słowa do słowa
nie wyrażą już nigdy co chcesz.
Nic nie wypełni pustki.
Oblej twarde kanty,
niech zmiękną fantazją.
To czego nie ma, powstało
bo zbyt straszne jest to,
co jest.
Fantazja spowić nas powinna,
ona nasyci każdy głód.
Jest tą ucieczką, której pragniesz.
To diament wśród popiołów.
A my będziemy krzyczeć dalej,
by zmieniać, móc, krzyczeć i jeść.
Nie damy zabrać tej wolności,
jedyne co daje nam żyć.
I nawet jeśli to nieprawda,
to nikt już nie dba o nasz sens,
nie wiemy czy to sen czy jawa,
lecz tego będziem trzymać się.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz